A miało być tak pięknie! Wywiady, autografy, spotkania w zakładach pracy… Fani autentycznie wierzyli, że Ptaki Nocy (i fantastyczna emancypacja pewnej Harley Quinn) zrewolucjonizuje uniwersum DC, wprowadzi do niego jakże pożądany humor z odrobiną niezbędnego takim filmom szaleństwa, a przy okazji będzie feministyczną odpowiedzią na to, co robi Marvel. Nie wyszło. I to bardzo nie wyszło.

Najfajniejsza jest tu Harley Quinn (Margot Robbie – Gorący temat, Pewnego razu… w Hollywood), doskonale znana miłośnikom komiksów partnerka w zbrodni niejakiego Jokera. Pojawiła się już w Legionie samobójców i zrobiła spore wrażenie na widzach. Bo to fajna postać jest. Zakręcona siksa ze skłonnością do przemocy, z jednej strony inteligentna, z drugiej zdrowo rąbnięta, kochająca dobrą zabawę. Idealnie pasuje do niej kolorowa fryzura, seksowna minisukienka i wrotki. I misie. Dużo misi, psiaczków, pluszaczków, wszystkiego, co słodkie, różowe i kochane.

Już na początku filmu Ptaki Nocy (i fantastyczna emancypacja pewnej Harley Quinn) panna rozstaje się z Jokerem i zaczyna żyć na własny rachunek. Przygarnia hienę, dekuje się w norze nad barem azjatyckim i żyje w świecie wiecznej imprezy. Zupełnie nie jest świadoma tego, że tracąc status panny czołowego przestępcy w Gotham traci się też ochronę. I nagle wszyscy, którym niegdyś zaszkodziła, zaczynają na nią polować. Włącznie z szalenie niebezpiecznym,                Romanem Sionisem (Ewan McGregor – Trainspotting, Doktor Sen).

Gdzieś w tle rzeczywiście pojawia się emancypacja. Skrzywdzona przez Jokera bohaterka walczy głównie z facetami, a po jej stronie stają kolejne pokrzywdzone przez facetów kobiety. Nawet jeśli mają jakąś historię, to wydają się oklepanymi papierowymi wydmuszkami, takimi jak Łowczyni (Mary Elizabeth Winstead – Bliźniak, Alex z Venice), Montoya (Rosie Perez – Truposze nie umierają, Pitch Perfect 2) czy Czarny Kanarek (Jurnee Smollett-Bell – Kamienne pięści).

W rezultacie historia jest w sumie banalna i aż do bólu schematyczna, pozbawiona fajerwerków, o których mówiłoby się po wyjściu z kina. Takich niesamowitych scen tu po prostu nie ma. Pewnie dlatego Cathy Yen opowiada ją w serii efektownych retrospekcji, wtrętów i dopowiedzeń okraszonych narracją wygłaszaną przez Quinn, pozwalając jej nawet zwracać się bezpośrednio do widza. Podobny zabieg w Deadpoolu bawił, tu niewiele wnosi.

Razić może pstrokata stylistyka budząca skojarzenia z niesławnym Batmanem i Robinem, anegdotyczna konstrukcja opowieści oraz spora dawka nielogiczności. Najgorszy jest jednak brak napięcia. Ptaki Nocy (i fantastyczna emancypacja pewnej Harley Quinn) nie budzą żadnych emocji. Nie generują napięcia, nie straszą, nie stawiają na współczucie czy satysfakcję płynącą z dowalenia złemu. Zresztą McGregor w roli badassa totalnie się nie sprawdza. Jest miałki, bardziej smutny niż straszny, a i to nie do końca.

Film sprzedaje się słabo. Na tyle słabo, że twórcy postanowili zmienić nazwę, pod jaką rozpowszechniany jest w kinach (na Harley Quinn: Ptaki nocy). Niewiele to pomogło i już dziś wiadomo, że będzie to najsłabiej sprzedająca się produkcja z uniwersum DC. A wydawało się, że po ciepłym przyjęciu Wonder Woman i Aquamana oraz spektakularnym sukcesie Jokera idzie nowe i lepsze. Otóż nie idzie.

Zobacz, jeśli:
– Lubisz adaptacje komiksów
– Podobał ci się Legion samobójców

Odpuść sobie, jeśli:
– Oczekujesz emocji i tempa
– Liczysz na sceny, które wgniotą cię w fotel

Michał Zacharzewski

Ptaki Nocy (i fantastyczna emancypacja pewnej Harley Quinn), Birds of Prey (And the Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn), 2020, reż. Cathy Yan, wyst. Margot Robbie, Rosie Perez, Mary Elisabeth Winstead, Ewan McGregor, Jurnee Smollett-Bell, Ella Jay Basco, Chris Messina, Ali Wong, Bojana Novakovic,

Ocena: 5/10

Polub nas na Facebooku.
Spis naszych recenzji na serwisie Media Krytyk.