Ucieczka z kina „Wolność” to znakomity polski komediodramat, gęsty od znaczeń, doskonale zagrany, zabawny i zarazem przerażający. Wspaniały dowód na to, że „nasi” z oryginalnego pomysłu, jaki miała Purpurowa róża z Kairu Woody’ego Allena, są w stanie wyciągnąć jeszcze więcej! … Czytaj dalej Ucieczka z kina „Wolność”
Pierwsza połowa lat 90. nie była zbyt dobra dla polskiego kina, które nie radziło sobie z przemianami gospodarczymi w kraju. Tylko nieliczne filmy przyciągnęły publiczność i pokazały niedowiarkom, że rodzime kino może konkurować z tym amerykańskim. Wśród nich Młode wilki … Czytaj dalej Młode wilki
Ludzie starzy też są ludźmi i podobno nawet mają swoje prawa. Kino popularne niechętnie się nimi zajmuje, zwłaszcza to amerykańskie, które od wielkiego dzwonu poświęca im ciekawy film. Co innego polskie, tu powstają takie produkcje jak chociażby Piąta pora roku … Czytaj dalej Piąta pora roku
Kinowa premiera Wiedźmina nie była do końca udana. Film cieszył się zainteresowaniem, ale zbierał fatalne recenzje. Krytykowano chaotycznie opowiedzianą historię, słabą charakteryzację, koszmarne efekty specjalne i słynne już gumowe stwory. Narzekano, że zniknęła gdzieś książkowa magia zaszyta w słowach Sapkowskiego. … Czytaj dalej Wiedźmin (serial)
Trzecia część trylogii hoffmanowsko-sienkiewiczowskiej powstała ćwierć wieku po Potopie. Hoffman był już innym reżyserem, starszym, mającym za sobą dłuższy rozbrat z kinem. To również się zmieniło. Nie tylko dlatego, że upadł komunizm, zmalały budżety, nastało nowe pokolenie aktorów. Także dlatego, … Czytaj dalej Ogniem i mieczem
Wojna właśnie dobiegła końca. Polska powiększyła się o tak zwany Dziki Zachód – tereny leżące daleko za Wisłą i do niedawna jeszcze należące do Niemców. Z całego kraju, zwłaszcza ze wschodu, ciągną tam tabuny osadników. Ludzi, którzy stracili wszystko, więc … Czytaj dalej Prawo i pięść
Bareja, klasyk PRL-owskiej komedii, od zawsze miał problemy z cenzurą. Kiedy więc w połowie lat 70. na śmietnik powędrował projekt Trójka do bicia, nad którym pracował z Jackiem Fedorowiczem, nie załamał się i nie tupał nogami. Sięgnął za to po … Czytaj dalej Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz
PRL wrócił do mody. W filmach pojawia się regularnie – dla starszych jest źródłem sentymentalnych wzruszeń, dla młodszych zaś żartów bądź mylących, szkodliwych lekcji historii. Zupa nic idealnie się w ten trend wpasowuje. Szczątkowa fabuła służy tu opowieści o czasach … Czytaj dalej Zupa nic
Ten film nie powinien powstać. Jerzy Hoffman był przecież spełnionym reżyserem. Przeniósł na ekrany całą trylogię Sienkiewicza, nakręcił Znachora i Trędowatą, a wcześniej błysnął talentem w Prawie i pięści. I choć zapisał się złotymi zgłoskami w historii polskiego kina, jego … Czytaj dalej 1920. Bitwa warszawska
O filmowym Wiedźminie napisano swego czasu wszystko. Wypominano mu kiepskie efekty specjalne i gumowe potwory, paskudne elfy i Malbork w roli Cintry, wreszcie ciężkawą reżyserię Michała Brodzkiego. Scenarzysta Michał Szczerbic wycofał swoje nazwisko z projektu, a Żebrowski i Zamachowski zostali … Czytaj dalej Wiedźmin
W 2003 roku Jerzy Hoffman, nasz jedyny obecnie specjalista od kinowej historii Polski, postanowił przenieść na wielki ekran jedną ze swoich ukochanych książek – Starą baśń Józefa Ignacego Kraszewskiego. Producenci mu przyklasnęli. Przecież kilka lat wcześniej nakręcił Ogniem i mieczem, … Czytaj dalej Stara baśń. Kiedy słońce było bogiem
Może to banał, ale… Juliusza mógłby nakręcić Marek Koterski. To przecież kolejna opowieść o Adasiu Miauczyńskim, oczywiście lżejsza i bardziej komediowa, z pozytywnym wątkiem romantycznym, ale wciąż jednak opowieść o Miauczyńskim. Juliusz idealnie pasowałby na bohatera Życia wewnętrznego czy Dnia … Czytaj dalej Juliusz
Wielka majówka przeszła do historii polskiego kina z co najmniej dwóch powodów. Przede wszystkim była filmowym debiutem Zbigniewa Zamachowskiego. Nie mniej ważna jest jednak muzyka rozpoczynającego wówczas swoją wielką karierę Maanamu oraz ekranowy występ jego wokalistki, Kory. Sama historia – … Czytaj dalej Wielka majówka
Nie lubię takich sytuacji. Oto mam zaledwie kilka akapitów – celowe założenie tego bloga – na opisanie filmu, o którym dałoby się napisać książkę. Zezowate szczęście to przecież klasyka polskiego kina, jedna z naszych najwybitniejszych komedii, w dodatku wyreżyserowana przez … Czytaj dalej Zezowate szczęście
Powiastkę filozoficzną Thais napisał w 1889 roku Anatol France, francuski poeta i powieściopisarz. Środowiska konserwatywne natychmiast określiły ją jako „lubieżną bajeczkę”, którą należy starannie omijać. Na szczęście czytelnicy docenili kunszt autora, a Jules Massenet przygotował na jej bazie niezwykle popularną … Czytaj dalej Thais
Spośród wszystkich gatunków filmowych i literackich horror można nazwać najmniej polskim. Nie mamy wielkich twórców tego gatunku, nie kręcimy wybitnych dzieł grozy i nie umiemy straszyć. Dlatego właśnie Opowieści niezwykłe są zjawiskiem tak niezwykłym w historii naszego kina. Pięć historyjek … Czytaj dalej Opowieści niezwykłe S01 (serial)
Z dala od polityki 