Barcelona. Mekka polskich turystów. Ciągną do tego pięknego miasta zwabieni kultową dziś komedią Woody Allena, sławą lokalnej drużyny piłkarskiej i architektury Antonio Gaudiego. Wracają z reguły zachwyceni, choć prawdziwej Barcelony nie widzieli. Ten z filmu Biutiful czy właśnie [Rec] – brudnej, brzydkiej, niebezpiecznej, pełnej rozpadających się kamienic zamieszkanych przez biedotę i imigrantów unikających jak ognia asymilacji.

Ten film trafił do kin dziesięć lat temu i z miejsca odniósł sukces. Przyczynił się do tego oryginalny scenariusz opowiadający o zagrożeniu biologicznym i modny wówczas styl kręcenia „z ręki”, przez samych bohaterów. Główną bohaterką jest bowiem dziennikarka lokalnej stacji telewizyjnej, przygotowująca materiał o ciężkiej pracy strażaków na potrzeby programu Kiedy śpisz. Wizyta w remizie nie jest porywająca, dlatego kobieta i towarzyszący jej kamerzysta zabierają się na akcję.

Trafiają do kamienicy, której lokatorów obudziły hałasy dobiegające z jednego z mieszkań. Służbom udaje dostać się do środka, lecz wówczas zostają zaatakowani przez agresywną, zakrwawioną kobietę. Jeden z mężczyzn zostaje ranny. W tym samym momencie wojsko otacza budynek. Przyczyną kwarantanny jest tajemniczy wirus, który – jak się wydaje – wywołuje w zarażonych agresję. Uwięzieni nie wiedzą jeszcze, że czeka ich naprawdę ciężka noc.

Film wciąga, choć nie straszy. Podobnie jak w przypadku klasycznego Blair Witch Project, dość mozolnie buduje nastrój i dopiero pod koniec projekcji potrafi nastraszyć. Irytuje natomiast zachowanie dziennikarki wiecznie marudzącej swojemu koledze z kamerą i ględzącej tak, jak to niektóre Hiszpanki potrafią. Nie zachwycają również niedoświetlone, roztrzęsione zdjęcia, na których widać głównie plecy biegających bohaterów. To, co w dniu premiery miało być atutem, wypada więc dziś słabo. A może po prostu formuła już się przejadła? Od premiery Kroniki nie widziałem żadnego dobrego found footage…

Wojciech Kąkol

[Rec], reż. Jaume Balagueró, Paco Plaza, wyst. Manuela Velasco, Ferran Terraza, David Vert

Ocena: 5/10

Polub nas na Facebooku!