David Lynch dał się poznać jako twórca nietypowy, wręcz awangardowy, odważnie poszukujący nowych form i środków wyrazu. Jego Symfonia przemysłowa nr 1 z 1990 roku to trwająca niespełna 50 minut sztuka teatralna przeniesiona na kinowy ekran. Oniryczna, przepełniona muzyką, raz po raz nawiązująca do Dzikości serca i Twin Peaks.

Wszystko rozpoczyna się od rozmowy telefonicznej, w której on (Nicolas Cage – Ghost Rider, 8 milimetrów) zrywa z nią (Laura Dern – Na sprzedaż, Gwiazd naszych wina) i tym samym łamie jej serce. Zrozpaczona kobieta zasypia, by widzowie mogli uczestniczyć w jej halucynacyjnym śnie. Składają się na niego piosenki Julee Cruise wraz z muzyką Angelo Badalamentiego. Oboje byli wówczas w najwyższej formie i Symfonia przemysłowa nr 1 to pozycja obowiązkowa dla ich fanów.

Muzykę Lynch wzmacnia ruchem scenicznym oraz fragmentami filmowymi. Obrazami bardzo sugestywnymi, niepokojącymi, wyjętymi z jego mrocznych fantasmagorii. Reżyser pokazuje tym samym, jak niewiele trzeba, by wykreować na ekranie atmosferę podszytą grozą. Twórcy wielu współczesnych horrorów mogliby się od niego uczyć.

Efekt jest taki, jakiego można by się spodziewać po Lynchu. Symfonia przemysłowa nr 1 to nastrojowa jazda bez trzymanki pełna niejasnych wizji, enigmatycznych postaci i scen, a także dialogów. Reżyser wydaje się tu stosować pętlę znaną później z Zagubionej autostrady, ale tak naprawdę spycha fabułę na plan dalszy, niemalże w ogóle ją wykreślając. Nie ona jest dla niego najważniejsza; Symfonia przemysłowa nr 1 to filmowe doświadczenie wizualno-muzyczne, w którym nastrój zajmuje miejsce opowieści.

Zobacz, jeśli:
– Lubisz Lyncha
– Masz ochotę na filmowy eksperyment

Odpuść sobie, jeśli:
– Liczysz na film z fabułą

Michał Zacharzewski

Symfonia przemysłowa nr 1, Industrial Symphony No. 1: The Dream of the Broken Hearted, 1990, reż. David Lynch, wyst. Laura Dern, Julee Cruise, Nicolas Cage, Michael J. Anderson

Ocena: 7,5/10

Polub nas na Facebooku.
Spis naszych recenzji na serwisie Media Krytyk.