To baśń. Krótka, tak na godzinę czytania. O Małej Hydrze, która nauczyła się latać nie jest jednocześnie bajką dla dzieci. Prędzej można ją nazwać przypowieścią filozoficzną. Całkiem niegłupią, dobrze napisaną, mającą proste, ale sensowne przesłanie. Takie… trochę jak w Brzydkim Kaczątku.
Tytułowa mała hydra mieszkała na wyspie na Morzu Egejskim i wychowywała się z innymi hydrami. Była jednak od nich mniejsza, słabsza, no i miała tylko jedną głowę, skutkiem czemu była obiektem drwin i żartów. Śmiano się również ze skrzydeł, które wyrastały z jej pleców. Normalnym hydrom żadne skrzydła z pleców nie wyrastały, bo po co komu skrzydła, jak ma wiele głów. A jej wyrastały. Totalna żenada!
W baśni O Małej Hydrze, która nauczyła się latać pojawia się też człowiek. Niepełnosprawny mężczyzna, który pewnego dnia przypływa na wyspę i wzbudza sensację, ponieważ hydry uważały ludzi za rasę dawno już zapomnianą i nieistniejącą. Jego obecność okaże się katalizatorem pewnych przemian, do których dawno już powinno dojść. I zabarwi baśń odrobiną wspomnianej – że tak powiem – filozofii. Takiej przyziemnej, mówiącej o nastawieniu do życia, wierze w siebie, akceptacji takim, jakim się jest.
Ktoś powie, że O Małej Hydrze, która nauczyła się latać to taki swojski, mityczny Coelho. Nie do końca się z tym zgodzę. To po prostu nieskomplikowana baśń przypominająca proste prawdy życiowe. Ładnie napisana, bardzo przyjemna, niegłupia. I stanowi część serii. Artur Tojza wydał już przecież O Mantykorze, która szukała domu i szykuje kolejne historie. Osobiście nie narzekam…
Joel
O Małej Hydrze która nauczyła się latać
Autor: Artur Tojza
Wydawnictwo: Self Publishing Artur Tojza
Z dala od polityki 