Nakręcona osiem lat temu Operacja Dunaj zapowiadała się jako wyśmienite danie. Kibicowałem jej, gdyż oczyma wyobraźni widziałem zwariowaną komedię frontową – taką jak CK Dezerterzy czy Jak rozpętałem drugą wojnę światową. Pomysł wydawał mi się znakomity. Oto nadchodzi rok 1968 i grupka wojskowych bumelantów niechętnie nastawionych tak do służby, jak i komunistycznych władz, dostaje rozkaz opuszczenia koszar…

Nie, to nie ćwiczenia. Polska rusza z bratnią pomocą na Czechosłowację. Nasi bohaterowie – załoga zdezelowanej „Biedroneczki” – szybko się oczywiście gubią na prowincji i uszkadzają maszynę. Siłą rzeczy zdani są na pomoc lokalnej społeczności, która to traktuje ich w bardzo różny sposób. Nasi tymczasem nie bardzo palą się, by naprawić czołg i ruszyć na Pragę. Wolą raczyć się lokalnym piwem i podrywać miejscowe dziewczyny.

Operacja Dunaj bywa zabawna, ale… tylko bywa. Twórcy snują lekką, ciepłą opowieść o braterstwie narodów, podobieństwach i różnicach między nimi. Nie forsują tempa, nie szaleją z dowcipami, często odwołują się do klasyki kina, od nieśmiertelnych Czterech pancernych po Pociągi pod specjalnym nadzorem. Starają się wciągnąć widza w opowieść, ale nie do końca skutecznie. Chorobą trawiącą Operację Dunaj są dłużyzny, które raz po raz powracają. Fakt, poprzetykane są udanymi scenami, ale jednak są.

Mam wrażenie, że zabrakło dobrego scenariusza. Ten, który wykorzystano, należało jeszcze dopracować. Wywalić co trzecią scenę, dopisać trochę zabawnych dialogów, pośmiać się częściej z komunizmu albo z samej interwencji w Czechosłowacji. Bo ta jest kompletnie niewykorzystana. Niby jest, ale Operacja Dunaj nic by nie straciła, gdyby akcja filmu toczyła się w 1985 roku. Albo w dowolnym innym momencie…

Wojciech Kąkol

Operacja Dunaj, reż. Jacek Głomb, wyst. Przemysław Bluszcz, Maciej Stuhr, Maciej Nawrocki, Jiri Menzel, Bolek Polivka, Bogdan Grzeszczak

Ocena: 5,5/10

Polub nas na Facebooku!