Ten film pokochasz albo znienawidzisz. To z pewnością jeden z najbardziej odpychających obrazów w historii kina. Wstrząsający zapis patologii szerzącej się w małym amerykańskim miasteczku ma hipnotyzujący czar, który jednak nie działa na wszystkich. Wielu widzów rezygnuje już po kilkunastu minutach projekcji, inni wytrzymują do końca, lecz wzruszają ramionami. Ja wyszedłem z pokazu Skrawków oczarowany.

Xenia w stanie Ohio. Prowincjonalna dziura, którą w latach siedemdziesiątych zmiótł z powierzchni Ziemi potężny huragan. Wiele osób zginęło, niemal każda rodzina ucierpiała. Niby odbudowali domy, ale mentalnie wciąż tkwią gdzieś w głębi szamba. Kamera przygląda się głównie młodzieży – chłopakom i dziewczynom wychowującym się bez autorytetów i zainteresowania ze strony dorosłych, nudzącym się tym samym od rana do wieczora, wałęsającym się bez celu, pijącym, ćpającym, uprawiającym seks z byle kim, często za pieniądze. Dwoje pośród nich znajduje sobie zajęcie, mianowicie zabija okoliczne koty, które lokalny rzeźnik sprzedaje do restauracji. Nie mniej uwagi reżyser poświęca tajemniczemu chłopakowi chodzącemu w króliczych uszach i sikającemu z kładki na samochody.

Gdzie tu wielkość? Przede wszystkim w szoku, jaki wywołuje oglądanie tego filmu. Harmony Korine stawia głównie na aktorów-naturszczyków, którzy już swym wyglądem budzą niepokój. Podsuwa im absurdalne dialogi, stosuje prześwietlone, ale naturalne zdjęcia, niespójny montaż. Dzięki temu tworzy obraz o wiele bardziej realistyczny niż zdecydowana większość współczesnych produkcji. Nie sposób przejść obok niego obojętnie, bo… tacy ludzie naprawdę istnieją. Tak właśnie żyją. Reżyser przedstawia ich bez żadnych upiększeń, często z pełną dosłownością, ale z dziwną sympatią. Każdą postać odmalowuje w inny sposób, dzięki czemu każda jest ciekawa, każda inna. Każda też zapada w pamięć. Na długo.

Wojciech Kąkol

Skrawki, Gummo, reż. Harmony Korine, wyst. Jacob Sewell, Nick Sutton, Jacob Reynolds, Chloe Sevigny

Ocena: 10/10