Krótkie metraże potrafią zaskoczyć. Bardzo często bazują na świetnym bądź przynajmniej oryginalnym pomyśle i niosą ze sobą głębokie treści. Starają się widzowi coś przekazać. Gustav pomysł ma, ale już treści w nim niewiele. Przyjemnie się go ogląda, ale niewiele można z niego wyciągnąć.

Bohater budzi się u boku swojej dziewczyny z muzyką w głowie. Sącząca się melodia jest całkiem przyjemna, więc nuci ją przez niemal cały dzień. Pośpiewuje w kawiarni, nuci w pracy, także w domu, choć ukochana patrzy na niego dziwnie. Dopiero w nocy mężczyzna uświadamia sobie, że nie może tak dłużej funkcjonować. Bo w jego głowie zamieszkał angielski kompozytor, Gustav Holst.

Film nie jest długi i chociażby dlatego przyjemnie się go ogląda. Bohatera też da się polubić, choć nie da się ukryć, że to jego nucenie jest dość irytujące. Czy sama historia jest zabawna? Cóż, nieszczególnie. Najsłabiej wypada Gustav, kiedy przyglądamy się samej opowieści. Pomysł muzyki grającej w głowie jest ciekawy, ale niewytłumaczalny i niczemu właściwie nie służy. Historia prowadzi donikąd, a zakończenie – po początkowym uśmiechu – na dobrą sprawę rozczarowuje.

Gustav to sprawnie wyreżyserowany film, dobrze zagrany, ciekawie zmontowany. Czuć, że to robota ludzi, którzy znają się na swoim fachu. Zabrakło im jedynie pomysłu na rozwinięcie historii. Zupełnie jakby zapomnieli, że powiadać trzeba po coś.

Zobacz, jeśli:
– Lubisz krótkometrażówki
– Znasz Holsta
– Też ci coś gra we łbie

Odpuść sobie, jeśli:
– Nie lubisz takich dziwnych pomysłów

Michał Zacharzewski

Gustav, 2017, reż. Denis Fitzpatrick, Ken Williams, wyst. Seán T. Ó Meallaigh, Charlene Gleeson, Glen Barry, Aoibheann McCann

Ocena: 5/10

Polub nas na Facebooku i Twitterze.
Polub nas w serwisie Media Krytyk.
Sprawdź dostępność na platformach filmowych i VOD.