Czasami w życiu nie układa się. Ukochana cię rzuca, w pracy nie doceniają, a do tego rośnie dług. Jeszcze trochę i mafia pochowa cię za karę w betonie. Jak tu żyć, pani premier? Jak żyć?

Pewnie to właśnie pytanie zadawał sobie Kim, bohater koreańskiego filmu Castaway on the Moon. Odpowiedzi sensownej nie znalazł, więc postanowił popełnić samobójstwo. Wybrał most na rzece Han w Seulu, wspiął się na barierkę i skoczył, a pływać nie umiał. Pech chciał, że wylądował na wysepce, która utworzyła się wokół jednego z przęseł. Plażka, trochę drzew, masę śmieci przyniesionych przez wartki nurt. I ani jednego człowieka w pobliżu!

Oczywiście bohater podejmuje próby wydostania się z wyspy, jednak spełzają one na niczym. Później – niczym rasowy rozbitek – próbuje ułożyć sobie życie na owym skrawku ziemi, zorganizować jedzenie i spanie, jakoś przeżyć. O jego obecności tam wie jedna osoba. To dziewczyna mieszkająca w bloku nad rzeką i podglądającą go przez wizjer aparatu fotograficznego. Problem w tym, że panna cierpi na agorafobię i nie potrafi mu pomóc…

Ten nietypowy komediodramat drwi ze schematów znanych z filmów o rozbitkach, a jednocześnie niesie spory ładunek emocjonalny. Spora w tym zasługa fantastycznie dobranych aktorów, którzy nie szarżują, budzą za to sympatię i zainteresowanie. Łącząca ich chemia pozwala zapomnieć o dość przewidywalnym zakończeniu oraz przymknąć oko na drobne niedostatki scenariusza. Siłą Castaway on the Moon są również estetyczne zdjęcia oraz ciepły klimat, który udało się stworzyć reżyserowi.

Czasami do nakręcenia dobrego filmu potrzebny jest zaledwie pomysł. Pomysł, który sam rozwinie się w ciekawą historię. Castaway on the Moon to doskonały przykład takiego filmu. Niegłupiego, zabawnego, ciepłego, a nawet romantycznego. Nic, tylko czekać amerykańskiego remake’u!

Wojciech Kąkol

Castaway on the Moon, reż. Lee Hae-jun, wyst.: Jung Jae-young, Jung Ryeo-won