Citadel to nastrojowe kino. Szkoda, że tak mało znane. Może dlatego, że to nakręcony za psie pieniądze irlandzki horror psychologiczny o złu czającym się w blokowiskach, wiecznie płaczącym bobasie oraz księdzu, który jest prawdziwym badassem.

Tommy wraz ze swoją ciężarną żoną zamierza wyprowadzić się z potężnego wieżowca. Jednak ostatniego dnia kobietę atakują młodzi ludzie w kapturach i na jego oczach spuszczają jej łomot. Dziecko udaje się uratować, jednak Joanne pozostaje w stanie wegetatywnym, bez większych szans na powrót do świata żywych.

Osiem miesięcy później Tommy mieszka w nieco tylko lepszym bloku razem ze swoją malutką córeczką. Cierpi na agorafobię i stara się nie opuszczać budynku. W końcu jego żona umiera. Podczas pogrzebu do mężczyzny podchodzi ksiądz, który ostrzega go, że młodzi ludzie w kapturach wrócą. Po jego dziecko. I że musi zrobić wszystko, by je ochronić. Pytanie tylko, jak ma to zrobić.

Citadel stawia na realizm. Przy czym nie chodzi tu o krwawe efekty specjalne, ale o uczucie beznadziei i depresyjną tonację, która przewija się w tej z pozoru zwykłej historii przeciętnego człowieka. Film podejmuje temat traumy i w ciekawy sposób unika pułapek, w które wpadają amerykańskie horrory. Chociażby z tego powodu obraz wyróżnia się spośród tandetnej masówki. To niezłe kino. Mocne.  Bo że nastrojowe, to pisałem już we wstępie.

Zobacz, jeśli:
– Lubisz horrory
– Cenisz minimalizm w kinie

Odpuść sobie, jeśli:
– Liczysz na krew i fajerwerki

Michał Zacharzewski

Citadel, 2012, reż. Ciaran Foy, wyst. Jake Wilson, James Cosmo, Aneurin Barnard, Amy Shiels, Wunmi Mosaku, Ingrid Craigie, Arlowe Saunders, Harry Saunders, Pete Murphy, Sandra McFadden, Chris Hegarty

Ocena:  7/10

Polub nas na Facebooku, TikToku i Instagramie.
Polub nas w serwisie Media Krytyk.
Sprawdź dostępność na platformach filmowych i VOD.