Pod ksywką Jan-Rapowanie ukrywa się Jan Stanisław Pasula, raper z Krakowa, który w połowie drugiej dekady zwrócił na siebie uwagę lekkimi, inteligentnymi tekstami. To nie jest gangsta, nie jest facet, który nadużywa przekleństw ani koleś, który przechwala się swoimi zarobkami. Potrafi przyjrzeć się problemowi, westchnąć nad życiem, zwierzyć się z problemu…

I czuć to na płycie Uśmiech, nieco gorzkiej i chwilami dość sentymentalnej. Już w otwierającym album utworze Intro rzuca Raperzy – duża część ma problem z piciem albo nudne życie, a zaraz potem dodaje Sam zrobiłem sobie większość krzywd, które odczułem A najgłupsze to uciekać gdzieś w samotność przed bólem. Takie dojrzalsze, świadome spojrzenie tłumaczy utwór Bąbelek, w którym Jan spogląda na siebie z perspektywy… swojego wymarzonego dziecka. Jego ojciec jest rozrywanym muzykiem, koncertuje, na spacerach rozdaje autografy. Często dzwoni do niego wieczorem z trasy…

Największym przebojem z płyty są chyba Dziewczyny z klasy, w którym to utworze również czuć upływ czasu. Dziewczyny z klasy mają już inne nazwiska Znają ceny pieluch i mają chaty w miśkach Chłopaki z klasy oświadczają się na FB Dziewczynom z klasy, które kiedyś były średnie. Z kolei Nie pomogę jest utworem o uzależnieniu. Mam problem z odżywianiem i mam problem ze snem Płacę cenę tego, że za późno powiedziałem nie, deklaruje autor. A w kończącej Uśmiech kompozycji Nikt mi nie kazał podsumowuje swoje dokonania i dzieli się wątpliwościami.

Z Uśmiechem mam jednak problem. To dobrze wyprodukowana płyta z nieźle napisanymi, dojrzałymi tekstami, fajnymi bitami Nocnego, ale brakuje jej prawdziwych sztosów. Kompozycji, które wpadałyby do ucha już przy pierwszym przesłuchaniu. To trochę jak z dziełami wielkich pisarzy. Niby dobrze się je czyta, widzi głębokość myśli, sprawne pióro, ale… często nie bawią tak, jakby chciało się, by bawiły. Mnie. A was?

Fifi

Jan-Rapowanie, Uśmiech

Polub nas na Facebooku, TikToku i Instagramie.