Anatol France, francuski noblista, autor głośnego Thais, był humanistą. Również bohater Manekina trzcinowego uchodzi za takowego. Profesor Bergeret pracuje na wydziale humanistycznym i w życiu kieruje się właśnie humanizmem. Czuć, że pasjonują go również kwestie społeczne i religijne. Zupełnie jak samego pisarza. Przypadek? Nie sądzę.

Akcja książki dzieje się pod koniec XIX wieku. Bergeret podejrzewa, że jego żona ma romans ze studentem. Próbuje sobie z tym poradzić, choć jasnych dowodów na niewierność ukochanej nie ma. Stąd prowadzi liczne dysputy z sobą samym i ze znajomymi, próbując ocenić daną sytuację i swoje postępowanie. Tym samym stopniowo oddala się od małżonki.

Książka ma swoje lata i dlatego jest napisana pięknym, ale też bardzo grzecznym językiem. Takim ułagodzonym i pełnym erudycji, którym dziś już nikt nie mówi. Ponadto Manekin trzcinowy nie oferuje szybkiej akcji. Płynie ona nieśpiesznie, wręcz powoli, w rytmie kolejnych rozważań i rozmów. To wszystko może zostać uznane za wadę powieści, choć jednocześnie stanowić jej zaletę. Wszystko zależy od preferencji czytającego.

Podobnie zresztą z samą treścią. W Manekinie trzcinowym nie brakuje scen wzruszających, błyskotliwych analiz intelektualnych, a także humoru. Z drugiej strony cała historia wydaje się jednak wydumana, naciągana, niedzisiejsza. I na tym traci. France ma lepsze powieści. Nie żałuję, że zacząłem znajomość z nim od Thais.

Joel

Manekin trzcinowy
Tytuł oryginału: Le mannequin d’osier
Autor: Anatol France
Przekład: Jan Sten
Wydawnictwo Książka i Wiedza

Polub nas na Facebooku, TikToku i Instagramie.