Superfuzz Bigmuff to ważna płyta dla muzyki rockowej. Może nawet bardzo ważna. Zespół Mudhoney wydał ją w postaci EP-ki w 1988 roku, wykorzystując dwa charakterystyczne efekty gitarowe, Univox Super-Fuzz i Electro-Harmonix Big Muff. Nadawały one dźwiękom „brudu”, który stał się symbolem rodzącego się właśnie gatunku muzycznego zwanego grunge.

Grunge istniał już wcześniej. Historycy muzyczni szukają jego korzeni nawet w pierwszej połowie lat 80, pisząc o łączeniu punk rocka z metalem w mocno garażowym wydaniu i nagraniach takich kapel jak The Melvins, Green River czy Black Flag. Jednak w masowej świadomości grunge stworzyło sześć najpopularniejszych zespołów, Nirvana, Pearl Jam, Soundgarden, Alice in Chains, Stone Temple Pilots i właśnie Mudhoney. Dość powiedzieć, że to właśnie na koncertach tej kapeli edukował się muzycznie Kurt Cobain. Był wielkim fanem.

Oryginał trwał 22 minuty i składał się z sześciu piosenek. Edycja deluxe z 2008 roku to dwie płyty; pierwsza zawiera 17 utworów, kolejna 15 nagranych w wersji live w zamierzchłych latach 80. Jakie to granie? Takie brudne, garażowe, pachnące trochę latami 80. i tymi zespołami, które – bez względu na swoje umiejętności – chciały po prostu grać. Touch Me I’m Sick wciąż brzmi świetnie i nadaje się na deklaracje gatunkową, Burn it Clean imponuje perkusją, świetnie słucha się nastrojowego MudDrive czy zapadające w pamięć Dead Love.

Superfuzz Bigmuff to petarda przenosząca w przeszłość, do czasów, gdy wszystko wydawało się prostsze. Także muzyka była prostsza, pozbawiona dzisiejszego blichtru, niewymuszona, zaangażowana, skupiona. No i zbuntowana. To zawsze dobrze się sprzedawało.

Fifi

Mudhoney – Superfuzz Bigmuff (Deluxe Edition)

Polub nas na Facebooku i Twitterze.