Istnieje wiele legend dotyczących tytułowych 7 złotych miast. Według jednej z nich w ósmym wieku naszej ery chrześcijańska ekspedycja dotarła na olbrzymią wyspę Antillia i założyła tam siedem miast. Te rozwijały się prężnie, a ich mieszkańcy na brak złota nie narzekali. Gdzie leżała owa Antillia? Tego nie wie nikt, ale opowiadający legendę z reguły utożsamiali ją z Ameryką.

Według innej historii w 1150 roku Maurowie oblegający chrześcijańską Meridę zmusili tamtejszych biskupów do ucieczki. Ci załadowali na statki całe swoje złoto – a mieli go jak lodu – i popłynęli na zachód. W miejscu, do którego dotarli, założyli siedem miast, i choć latami szukali możliwości powrotu do ojczyzny, to jednak nigdy jej nie odnaleźli. Także i oni przyczynili się do powstania planszówki 7 złotych miast.

W tej grze obławiamy się. Uczestnicy rozgrywki (od dwóch do czterech osób) eksplorują potężne świątynie i zbierają w nich kosztowności. Muszą się spieszyć, bo liczące setki lat budynki w każdej chwili mogą się zawalić. W każdej rundzie uczestniczą w licytacji, za pomocą której decydują, ilu poszukiwaczy wyślą w teren. Na tej podstawie sięgają po ujawnione skarby. Dla najbardziej oszczędnych zostają ochłapy i szansa na poprawienie się w kolejnej rundzie.

Zabawę uatrakcyjniają dodatkowe akcje, które można od czasu do czasu wykonywać, a także możliwość wyboru strategii rozgrywki. Powiązana jest ona z systemem punktowania oraz kilkoma rodzajami skarbów, które pojawiają się w grze. Kolejne rozgrywki bawią. Jedne są bardziej emocjonujące, drugie nieco mniej, ale 7 złotych miast to całkiem niezła planszówka rodzinna. Przyzwoicie wydana, mająca kilka ciekawych mechanik (w tym blefowanie), wreszcie potrafiąca wciągnąć. Choć bardziej do zagrania raz na jakiś czas niż po kilka razy każdego wieczora.

Joel

7 złotych miast, tw. Romaric Galonnier, Nasza Księgarnia

Polub nas na Facebooku i Twitterze.