Swój najlepszy czas IRA przeżywała ze trzydzieści lat temu, kiedy wydała głośny album Mój dom. Potem jeszcze błysnęła hardrockowym Ogniem, ale późniejsze nagrania przechodziły bez echa. Być może rezonowały wśród fanów, poruszały miłośników zespołu, ale przeciętny słuchacz często nawet nie miał okazji się z nimi zapoznać. Czy Jutro to zmieni? Pewnie nie, choć to niezły album. Dowód na to, że IRA mimo swoich lat wciąż jest w dobrej formie.

Dwunasta płyta radomskiego zespołu jest nierówna, zaczyna się dobrze, by skończyć przeciętnie. Jest też trochę niespójna, stoi gdzieś w rozkroku pomiędzy garażowym rockiem, klasycznym IRA-owym graniem i radiową komercją, którą reprezentuje chociażby melodyjna kompozycja Zimowa czy przebojowe Zgubieni. Pytanie, czy czasy się nie zmieniły – stacje radiowe grają przecież dziś nieco inną muzykę, a te stricte rockowe nie boją się sięgnąć po ostrzejsze utwory.

A ostrzejsze na albumie Jutro są. Stosunkowo nieskomplikowane W górę patrz czy na przykład Kruki zaskakują dobrymi riffami, mają dobry rytm, pazur, fajne przejścia. Skakać się chce przy Nienawiści. Nieźle wypada też pełen efektów Nowy świat. Te ostrzejsze, bardziej klasyczne utwory wypadają zresztą najlepiej. Ballady trącą chwilami banałem. Teksty takie jak „Konsekwencje małych błędów wielkie są” czy „Przenigdy nigdy nie zamykaj oczu, zgubionym trzeba podać dłoń” nie mogą zachwycać, ale rozumiem, że mają swoich fanów.

Na szczęście owe ballady są w mniejszości. Kruki to przecież koncertowy hit, Piękny kraj czaruje przestrzenią, nieźle brzmi też Pętla czasu. Jutro jest więc albumem cięższym i bardziej refleksyjnym od kilku poprzednich dokonań zespołu. W dodatku całkiem niezłym. Oczywiście dalekim od najlepszych albumów IRA, ale… na pewno nie ma się czego wstydzić.

Joel

IRA, Jutro

Polub nas na Facebooku i Twitterze.