„Wielka powieść o jeszcze większej miłości”, mówili. „Historia ogromnego, lecz tragicznego afektu”, dodawali. Oczywiście kłamali. Wichrowe wzgórza to obraz toksycznego uczucia, jakie łączy… rodzeństwo. Na szczęście przysposobione, choć i tak całość ociera się o patologię.

W młodości cygański przybłęda Heathcliff zostaje przygarnięty przez zamożną rodzinę Earnshawów. Dorasta w tytułowych Wichrowych Wzgórzach i obdarza odwzajemnionym uczuciem swoją siostrę i towarzyszkę dziecięcych zabaw, Katarzynę. Jej brat, Hindley, chłopca wręcz nienawidzi. Dlatego po śmierci ojca upokarza go na każdym kroku i z brata zamienia w służącego. Durnego parobka bez szans na jakikolwiek rozwój. Właśnie to sprawia, że gdy Katarzyna dorasta, wybiera innego mężczyznę, Lintona. Eleganckiego, dobrze wychowanego, oczytanego. Innego niż jej przaśny Heathcliff. Ten znika z Wichrowych Wzgórz i po trzech latach wraca. Z pieniędzmi i planem zemsty.

U podłoża tej historii bez wątpienia leży miłość, lecz bardzo szybko zamienia się w chorobliwą nienawiść. Wichrowe Wzgórza to na dobrą sprawę właśnie historia nienawiści. Hindley nienawidzi Heathcliffa. Heathcliff nienawidzi Hindleya. Z czasem Katarzyna zaczyna nienawidzić Liptona. Wszyscy momentami nienawidzą Nelly, służącej będącej współnarratorką powieści. Owa nienawiść wymieszana z miłością przechodzi na kolejne pokolenia, które też się nienawidzi. Do tego dodać trzeba jeszcze chorobliwe ataki szału, niekiedy może i przerażające, ale czasami komiczne.

Czy bohaterów da się lubić? Nelly owszem, podobnie jak mężczyznę, który wysłuchuje jej historii. Pozostali służący kręcący się po kartach powieści są tak nieprzyjemni, że aż dziwne, że ktokolwiek trzyma ich na służbie. Heathcliff jest kanalią, zimnym, surowym, okrutnym draniem. Katarzyna jest wariatką i histeryczką. Hindley to drań. Lipton jest mydłkiem, zaś młodsze pokolenie – wywodzące się z trudnych przecież rodzin – ma skrzywienia, które często dają o sobie znać.

Wichrowe Wzgórza warto przeczytać. To klasyka i zarazem jedyna powieść w dorobku Emily Bronte. Rzecz mroczna i niepokojąca, wręcz gotycka, dobrze budująca klimat wrzosowisk północnej Anglii. Resztę robi legenda – autorka napisała tę historię, popijając wodę zanieczyszczoną rozkładającymi się na pobliskim cmentarzu ciałami. W kolejnym roku zmarła, podobnie jak jej brat Branwell…

Joel

Wichrowe Wzgórza
Autor: Emily Bronte
Wydawnictwo: Wuthering Heights

Polub nas na Facebooku.