Nowy Krzyk przypomina mi jedynie, jak bardzo jestem stary. Pierwszą część widziałem przecież w kinie. Ćwierć wieku temu! To był jeden z najlepszych slasherów złotej epoki tego gatunku. Inteligentny, przewrotny, zabawny, ale też trzymający w napięciu i zaskakujący. Nie dziwię … Czytaj dalej Krzyk (2022)
Gdyby ktoś zapytał mnie, od jakiego nieszczęścia rozpoczynały się kolejne odsłony serii Oszukać przeznaczenie, wymieniłbym wszystkie… poza tą z części piątej. Wypadek na moście jest o dziwo bardzo dobrze zrealizowany, ale w porównaniu z poprzednimi katastrofami zwyczajnie nie zaskakuje. Sam … Czytaj dalej Oszukać przeznaczenie 5
Trzeci raz to samo? Nie szkodzi! Oszukać przeznaczenie 3 kontynuuje rozwiązania fabularne z dwóch poprzednich części. Zmienia oczywiście bohaterów i okoliczności ich śmierci, jednak główny motyw pozostawia bez zmian. I to się sprawdza. Na tle przeciętnych horrorów zalewających kina produkcja … Czytaj dalej Oszukać przeznaczenie 3
Pierwsze Oszukać przeznaczenie dość nieoczekiwanie okazało się sporym przebojem. Historia grupki młodych ludzi, którym udało się uniknąć katastrofy lotniczej, zaskakiwała niezłymi efektami specjalnymi i pomysłowymi scenami zgonów. Bo Śmierć im nie odpuściła. Może i wymknęli się jej, ale na pewno … Czytaj dalej Oszukać przeznaczenie 2
Przełom wieków upłynął pod znakiem slasherów. Produkcje takie jak Krzyk, Koszmar minionego lata czy Ulice strachu triumfalnie maszerowały przez kina, skupiając na sobie zainteresowanie, jakim nigdy później ten gatunek się nie cieszył. Największy sukces odniosła seria Oszukać przeznaczenie, która doczekała … Czytaj dalej Oszukać przeznaczenie
Lata dziewięćdziesiąte były wylęgarnią doskonałych slasherów. Należy do nich Koszmar minionego lata, pierwszy z trzech filmów opowiadających o grupce młodych ludzi, na których poluje tajemniczy mężczyzna z hakiem zamiast dłoni. Tak, jest krwawo. Do tego przerażająco, ale też i śmiesznie. … Czytaj dalej Koszmar minionego lata
Gwiazdą Spustoszenie. Cry Havoc, kolejnej części serii tandetnych horrorów opowiadających o okrutnym mordercy Havoku, jest węgierski aktor Robert Bronzi. Facet od kilku lat zarabia na życie dzięki swojemu podobieństwu do nieżyjącego już gwiazdora kina akcji, Ch. Bronsona (Siedmiu wspaniałych, Telefon). … Czytaj dalej Spustoszenie. Cry Havoc
Już widowiskowy początek rozgrywający się na prowincjonalnej stacji benzynowej pokazuje, czym są Ulice strachu. A są szaloną zabawą z konwencją, slasherem przełamanym komedią, próbującym dorównać Krzykowi nie tylko pod względem obsady. A ta jest świetna. Robert Englund, John Neville i … Czytaj dalej Ulice strachu (1998)
Najpierw umiejętnie budowane napięcie, efektowne zwiastuny i bullshitowe hasła w rodzaju „pierwszy polski slasher”. Potem nagły atak koronawirusa i odwołanie premiery dosłownie „za pięć dwunasta”. Wreszcie niespodzianka – W lesie dziś nie zaśnie nikt trafia na Netfliksa! Działo się, prawda? … Czytaj dalej W lesie dziś nie zaśnie nikt
Nie, to nie jest pogodny obraz czarnoskórej rodziny spotykającej się na święta. To – przynajmniej w założeniach – gwiazdkowy horror, remake kanadyjskiej produkcji z 1974 roku, która doczekała się remake’u w 2006 roku. W sumie więc mamy do czynienia z … Czytaj dalej Czarne święta (2019)
Halloween. Harper (Katie Stevens – Polaroid) rozstaje się ze swoim agresywnym chłopakiem. Nie ma ochoty na imprezę, jednak daje się wyciągnąć swojej paczce do lokalnego klubu. Tuż przed północą ekipa trafia do tytułowego domu strachów. To połączenie lunaparkowego przeklętego zamku … Czytaj dalej Dom strachów
Ten film naprawdę pięknie pachnął. Efektowne, animowane intro wsparte przebojem „Look of Love” w wykonaniu zespołu ABC świetnie wprowadza w klimat. Potem pojawia się zakrwawiona, półnaga dziewczyna, która maszeruje przez wzgórza Hollywood. Okazuje się, że w Los Angeles grasuje tajemniczy, … Czytaj dalej L.A. Slasher
Nie, to nie jest kontynuacja tego Jamesa Bonda, w którym błysnęła Halle Berry. Tam śmierć nadchodziła jutro, tu pojawia się dziś. Przypomnę zatem: Śmierć nadejdzie dziś całkiem zgrabnie połączyło klasyczny slasher z komedią spod znaku Dnia świstaka. Tree (Jessica Rothe … Czytaj dalej Śmierć nadejdzie dziś 2
Mike Myers ginął wiele razy. Bohater horroru Halloween z 1978 roku oraz kilku coraz bardziej tandetnych kontynuacji za każdym razem powracał, by znów zabijać. Pewnie dlatego David Gordon Green postanowił „zresetować” serię. To znaczy uznał, że wydarzenia z kultowego oryginału … Czytaj dalej Halloween
Moda na parodie krwawych slasherów trwa w najlepsze. Dziewczyny śmierci to kolejna tego typu produkcja, może nie tak udana jak popularni Porąbani czy przewrotna Opiekunka, ale wciąż ciekawa. Spośród innych tego typu produkcji wyróżnia się tym, że spogląda na slashery … Czytaj dalej Dziewczyny śmierci
Pojawiające się w tytule słówko camp oznacza obóz. Autorzy użyli go jednak nieprzypadkowo. Tym samym terminem określa się przecież popularne w latach sześćdziesiątych produkcje „w złym guście”, czyli tandetne, krwawe, często rozerotyzowane, niemal zawsze nienaturalne i przesadzone. Bloody Bloody Bible … Czytaj dalej Bloody Bloody Bible Camp
Być może Ruin Me, debiutancki horror Prestona DeFrancisa, popada w schematy. Być może opowiada historię, którą widzieliśmy już niejeden raz, a do tego korzysta ze zgranych patentów na straszenie. Tyle że robi to w sposób skuteczny. Potrafi zainteresować, przykuć do … Czytaj dalej Ruin Me
Tandetne horrory są straszne. Poważnie. Nakręcona w 2008 roku polska Pora mroku niemal idealnie potwierdza tę teorię. W założeniach miał to być obraz równie niepokojący, co osławiony Hostel. Słowację zastąpiono Polską i wprowadzono kilka drobnych poprawek do scenariusza, ale pozostawiono … Czytaj dalej Pora mroku
Nakręcony w języku angielskim holenderski horror Diabelski młyn to hołd złożony kultowym slasherom z lat osiemdziesiątych. Podobna stylistyka oraz odpowiednio spreparowana historia to jednak za mało, by zasłużyć na szacunek widzów. Film powinien przecież straszyć, a tymczasem śmieszy. Niedopracowany scenariusz, … Czytaj dalej Diabelski młyn
Mam ciotkę, którą horrory bawią. Nie może chodzić na nie do kina, bo zawsze – w najbardziej przerażających momentach – wybucha głośnym śmiechem. Ja aż taki twardy nie jestem, dlatego cenię sobie horrory komediowe. Takie, które trzymają w napięciu, a … Czytaj dalej Porąbani
Z dala od polityki 