Dziś wyprawa w przeszłość, do roku 1999. Wtedy właśnie norweski zespół Madrugada wydał swój debiut – Industrial Silence. Rok wcześniej chłopaki nazywali się jeszcze Abbey’s Adoption, ale pod wpływem spotkanego w barze poety Oysteina Wingaarda Wolfa postanowili zmienić nazwę. Po hiszpańsku to wczesny poranek, porę tuż przed wschodem słońca.

Wydawać by się mogło, że zaproponują radosną, skoczną muzykę. Taką, która doskonale budzi i zachęca do wyjścia z domu, zmierzenia się z życiowymi wyzwaniami. W rzeczywistości jednak muzyka na Industrial Silence jest dość mroczna, ale i romantyczna, zaśpiewana głębokim, męskim głosem. Balladowa i gitarowa. Skojarzenia z HIM, Nickiem Cavem czy nawet Leonardem Cohenem nasuwają się same.

Tytuł płyty Madrugada pochodzi z piosenki Strange Colour Blue, którą zespół uważa za definiującą. To taki wyznacznik tego, co czeka nas na albumie. Na pierwszy plan wysuwa się nastrój, może i nieco ponury, ale bardzo charakterystyczny. Wokalista długo cicho deklamuje tekst, by dopiero po minucie pozwolić pojawić się gitarom. Nie przez przypadek przecież Blue oznacza niebieski, ale i zrezygnowany, smutny, przybity.

Otwierający płytę Vocal jest epicki, balansujący gdzieś na krawędzi łagodności i mocnego, agresywnego rocka. Wrażenie robi Sirens z drugą perkusją, której kompozycja zawdzięcza nieco dziwaczny, oniryczny klimat. W wielu utworach Madrugady w tle pojawiają się instrumenty klawiszowe. Romantyczny charakter ma też Terraplane ’99, który mógłby zostać zaśpiewany w dusznym klubie jazzowym z lat 50. Z kolei Norwegian Hammerworks Corp zaskakuje dynamiką oraz opowiadanym tekstem.

Madrugada debiutowała wspaniale, nagrała album pełen zróżnicowanych i efektownych kompozycji. Aż dziwne, że nie doczekała się w Polsce takiego statusu jak największe gwiazdy rocka. Ten zespół na to zasługuje. Chociażby za tę płytę, jedną z lepszych, jakie ostatnio usłyszałem.

Joel

Madrugada, Industrial Silence

Polub nas na Facebooku, TikToku i Instagramie.