Półgodzinna Emilka płacze to niepozorny, kameralny dramat obyczajowy rozgrywający się w nietypowym momencie. Mamy zimę 1982 roku. Trwa stan wojenny. Ludzie bardziej się kontrolują, uważają na słowa. Gdzieś tam, w kraju, jednych zamknięto, a inni się ukrywają. Ale Stefek nie ma takich problemów. Dla niego liczy się tylko Emilka.

Emilka chodzi z nim do szkoły i ma romans z nauczycielem WF-u. W dodatku jest córką zomowca. Stefek, cóż, to wrażliwy chłopak, raczej nieśmiały, niechętny władzy, choć raczej nieinteresujący się polityką. Dzieli więc ich niemalże wszystko. Pozycja, doświadczenie, poglądy. Tyle że miłość nie wybiera. Dlatego bohater zdecyduje się zaprosić Emilkę na lekcje tańca. Ma nadzieję, że przekona ją w jakiś sposób do siebie.

Film Emilka płacze przede wszystkim opowiada o pierwszym uczuciu. Może i szczeniackim, trochę naiwnym, ale bez wątpienia takim, które Stefek zapamięta na całe życie. Stan wojenny, podobnie jak górnicze Katowice, przede wszystkim buduje nastrój i pogłębia podziały pomiędzy bohaterami. Ale też przypomina, że wtedy życie toczyło się normalnie. Niektórzy pracowali, inni się uczyli, byli też tacy, którzy przeżywali dramaty. Ale i tacy, którzy byli szczęśliwi.

Obraz wzbudził zainteresowanie. Przebił się na festiwale, był pokazywany poza granicami naszego kraju, zadebiutował też w telewizji. Nie wiem, czy zdobył zasłużoną popularność. Mam wrażenie, że Emilka płacze to film niedoceniony. Naprawdę udany, ciekawy, niebanalny, choć jednocześnie niezbyt skomplikowany. Ważne, że chwyta za serce.

Zobacz, jeśli:
– Masz okazję
– Lubisz opowieści o pierwszej miłości
– Jesteś z Katowic

Odpuść sobie, jeśli:
– Liczysz na martyrologię

Michał Zacharzewski

Emilka płacze, 2006, reż. Rafał Kapeliński, wyst. Marta Chodorowska, Andrzej Szewczak, Czesław Mądry, Rafał Mohr, Maciej Wojdyła, Adam Brylski, Elżbieta Okupska, Alina Chechelska, Wiesław Sławik

Ocena: 7/10

Polub nas na Facebooku i Twitterze.
Polub nas w serwisie Media Krytyk.
Sprawdź dostępność na platformach filmowych i VOD.