Sleaford Mods przypomina mi połączenie Cypress Hill z Rage Against The Machine, przy czym żadnego z tych zespołów nie przypomina. Angielski duet, który tworzą Jason Williamson i Andrew Fearn, trochę wymyka się łatwym ocenom. To hip hop, post punk, spoken word, a niektórzy mówią nawet, że punk rap.

Z Cypress Hill czy Wu Tang Clanu zapożyczyli minimalizm. Bity są tu naprawdę bardzo proste, pozbawione niepotrzebnych ozdobników. Często to tylko kilka dźwięków powtarzających się bez końca, sprawnie zapętlonych, co najwyżej zmieniających się na potrzeby refrenu. Z Rage Against The Machine zapożyczyli z kolei lewicową agitkę, ową słowną agresję, choć oczywiście niepozbawioną humoru. Oczywiście można się czepiać, że teksty o Breksicie w  stylu “fucked by a horse’s penis” nie są najwyższych lotów, ale taka już jest gatunkowa stylistyka.

Sleaford Mods to jeden z tych zespołów, których najlepiej się słucha, gdy dobrze się rozumie język angielski. Na tyle dobrze, by zrozumieć przekaz, bo tak naprawdę niewiele więcej tu jest. Utwory muzycznie są do siebie dość podobne. W Nudge It pojawia się Amy Taylor z punkowego Amyl And The Sniffers, w Mork N Mindy Billy Nomates i są to dwa największe przeboje zespołu. Z kolei w Thick Ear słychać w tle elektryczną gitarę.

Pochodzący z 2021 roku album spotkał się z ciepłym przyjęciem i zdobył pozytywne opinie tak krytyków, jak i fanów. Mimo to Sleaford Mods nie są duetem powszechnie znanym, zwłaszcza w naszym kraju. To hermetyczny zespół, któremu warto jednak dać szansę. Grają sprawnie. Bawią publiczność. Wpadają w ucho. Ale są specyficzni. Nie wszystkim posmakują.

Fifi

Sleaford Mods – Spare Ribs

Polub nas na Facebooku, TikToku i Instagramie.