It’s Got Me Again! to krótkometrażowa animacja wytwórni Warner Bros. W 1932 roku została nawet nominowana do Oscara! Dziwne jest to o tyle, że występuje tu… podróbka myszki Mickey. Zwierzątko wygląda bliźniaczo podobno do tego pierwszego, oryginalnego gryzonia, którego wyczarował kilka lat wcześniej Walt Disney.

Historia nie jest skomplikowana, ale też niewiele można opowiedzieć w przeciągu siedmiu minut. Niewielka myszka wynurza się z dziurki w ścianie, kradnie ser z pułapki, a później rusza na spacer. Po drodze przebiega po cymbałkach, przeciska się przez tubę czy inną waltornię, a nawet odbija na bębenku. W końcu puszcza tytułowy utwór – It’s Got Me Again! – z płyty gramofonowej, budząc pozostałe, bliźniaczo podobne do niej myszki.

Imprezę pełna muzycznych szaleństw i efektownych układów choreograficznych kończy pojawienie się kota. To stały element filmów z tamtej epoki. Koty pojawiały się przy wielu okazjach i stale z kimś walczyły, to z myszami, to z psami. Wszystko przez wymagania, jakie stawiano ówczesnym animacjom. Miały łączyć ruch z rozbudowaną warstwa muzyczną (mamy wszak początki kina dźwiękowego) oraz slapstickowym humorem. A ten wymagał upadków, zderzeń, potknięć, gonitw i pogoni.

Najciekawsze, że It’s Got Me Again! wciąż bawi. Ten pozbawiony dialogów czarno-biały film muzyczny opowiada prościutką historię, która trafia do gustu współczesnych dzieciaków. Najwyraźniej animacje niewiele się od tego czasu zmieniły. Nadal operują podobnymi środkami, zwłaszcza podobnym humorem. Skoro maluchy się nie zmieniają, to dlaczego miałyby się zmieniać filmy?

Zobacz, jeśli:
– Lubisz stare kreskówki
– Ciekawi cię konkurencyjna myszka Mickey

Odpuść sobie, jeśli:
– Nie lubisz czarno-białych animacji
– A już zwłaszcza tych muzycznych

Michał Zacharzewski

It’s Got Me Again!, 1932, reż. Rudolf Ising

Ocena: 7/10

Polub nas na Facebooku i Twitterze.
Polub nas w serwisie Media Krytyk.
Sprawdź dostępność na platformach filmowych i VOD.