Kube i dwie struny to ciepło przyjęta animacja poklatkowa dla młodszych widzów. O tyle nietypowa, że wcale nie tak optymistyczna jak inne zachodnie produkcje. Czuć w niej gorycz życia, a happy end wcale nie jest taki oczywisty. Stąd dla niektórych dzieci może być sporym wyzwaniem.

Przenosimy się do feudalnej Japonii skalanej odrobiną magii. Dysponuje ją dwunastoletni Kubo, jednooki sierota wychowywany przez schorowaną matkę. Każdego dnia chłopiec pojawia się na miejskim rynku i snuje niezwykłe historii przy dźwiękach dwustrunowej gitary. Za sprawą jego czarów zwykłe kartki papieru zamieniają się w niezwykłe origami, odtwarzając sceny z jego opowieści.

Kiedyś nie udaje mu się dotrzeć do domu przed zmrokiem i zostaje zaatakowany przez siostry swojej matki, wiedźmy nadesłane przez dziadka chłopca, Księżycowego Króla. Chcą one odebrać mu drugie oko i tym samym pozbawić człowieczeństwa. Matka staje w jego obronie i zostaje ciężko ranna, przekazując resztki swojej magii synowi. W efekcie Kubo wraz z gadającą małpką i ożywioną figurką z papieru wyruszają w podróż, by odnaleźć magiczną zbroję i stanąć do walki z dziadkiem.

Kube i dwie struny jest animacją ładną, oryginalną, ale przede wszystkim wzruszającą. Przede wszystkim nie tak naiwną i płytką jak większość animacji nawiedzających nasze kina. Jej autorzy mieli ambicje, chcieli opowiedzieć mądrą historię. Stworzyć dzieło, a nie prostą rozrywkę. I udało im się. To film, którego łatwo się nie zapomina.

Zobacz, jeśli:
– Lubisz mądre animacje
– Cenisz klimaty Dalekiego Wschodu

Odpuść sobie, jeśli:
– Nie lubisz, gdy magia miesza się z rzeczywistością
– Masz uczulenie na animacje poklatkowe

Michał Zacharzewski

Kube i dwie struny, Kubo and the Two Strings, 2016, reż. Travis Knight

Ocena: 7 /10

Polub nas na Facebooku i Twitterze.
Polub nas w serwisie Media Krytyk.
Sprawdź dostępność na platformach filmowych i VOD.