Wydany w 2009 roku Dziennik z prowincji świata to nietypowa pozycja. Biruta Markuza opisuje w nim swój kilkuletni pobyt w Papui Nowej Gwinei. A była tam pod koniec lat osiemdziesiątych, w czasach, gdy Polską rządził generał Jaruzelski, o internetach przeciętny człowiek nie słyszał, a w komórkach trzymało się narzędzia. Jest to więc opowieść retro, rodzaj niezbyt osobistego pamiętnika skupionego na Lae i okolicach, okraszonego kilkudziesięcioma zdjęciami.

Biruta Markuza (rocznik 1936) pisze nieco inaczej niż współcześni młodzi podróżnicy. Spokojniej, bardziej elegancko, bez zbędnych emocji, natłoku anegdot, zbędnych wyliczanek odwiedzanych atrakcji. Kolejne wpisy w Dzienniku z prowincji świata oddziela ich kolejnymi datami. Dość nieregularnymi, bo czasami pisze dzień w dzień, a kiedy indziej robi sobie miesięczne przerwy czy nawet półroczne (przeznaczone na wizyty w komunistycznej Polsce).

A o czym pisze? Niby niewiele porusza spraw osobistych, a jednocześnie pisze głównie o swoim życiu. O pracy na uczelni i zaprzyjaźnionych sąsiadach, o zatrudnianiu ogrodników i pomocy do domu, o podróżach po kraju i ościennych państwach, o życiu w Lae, o zwyczajach miejscowych, o swoich staraniach związanych z malowaniem i sprzedawaniem obrazów. I, jak to w pamiętnikach pisanych dla siebie, sporo tu rzeczy po latach kompletnie nieistotnych – wizyt, spotkań, ustaleń, mało natomiast egzotyki, wówczas będącej dla autorki codziennością. Szkoda też, że nie udało się pokazać zmian zachodzących w Polsce z perspektywy Papui Nowej Gwinei.

Dziennik z prowincji świata to rzeczywiście dziennik z prowincji świata. Zapis normalnego życia w odległym miejscu w odległych dziś już czasach. Nie każdemu przypadnie do gustu, gdyż jest za mało turystyczny, ale wybierającym się do Miasta Ogrodu na pewno trochę pomoże…

Joel

Dziennik z prowincji świata
Autorka: Biruta Markuza
Wydawnictwo: Zysk i s-ka

Polub nas na Facebooku i Twitterze.