Megadeth wydał płytę The Sick, The Dying… And the Dead! w 2022 roku. Już pod koniec pandemii. Trzeba przyznać, że trafił nie tylko z tytułem, ale i z muzyką. Przygotowywany przez trzy lata album naprawdę się udał i uchodzi za jeden z lepszych w historii zespołu. I pomyśleć, że podczas pracy nad nim Dave Mustaine zmagał się z rakiem krtani, zaś basista David Ellefson wyleciał z zespołu po skandalu związanym z ponoć niepełnoletnią fanką.

The Sick, The Dying… And the Dead! to bardzo równy album, być może pozbawiony perełek, ale też utworów, które brzmią wyraźnie słabiej i nie pasują do całości. A to spora sztuka, bo zespół zgromadził na wirtualnym krążku czternaście utworów trwających łącznie ponad godzinę. Zestaw otwiera tytułowy The Sick, The Dying… And the Dead!, mocny, metalowy, melodyjny, po którym następuje rozpędzony Life in Hell. W Night Stalkers z kolei pojawia się Ice-T, a tempo zostaje podtrzymane.

Dogs of Chernobyl koncentruje się z kolei na chorobie Mustaine’a, któremu lekarz wspomniał w rozmowie o Czarnobylu i konsekwencjach awarii w tamtejszej elektrowni. Dynamiczny Celebutante brzmi doskonale, w ucho wpada rozkręcający się powoli Soldier On!. W Mission to Mars uwagę przykuwa świetnie pomyślany refren, z kolei Junkie to taki typowy Megadeth – utwór, który znalazłby swoje miejsce na każdej płycie zespołu.

Oczywiście The Sick, The Dying… And the Dead! nie jest najlepszą płytą zespołu, ale stanowi potwierdzenie, że kapela jest w dobrej formie, wciąż się rozwija, nadal broni swojej pozycji w świecie trashu. Pytanie, czy ma przed kim, bo tak wielkich gwiazd jak Megadeth jest niewiele. Nowe zespoły nie potrafią aż tak jasno błyszczeć albo po prostu czasy im na to nie pozwalają.

Joel

Megadeth, The Sick The Dying… And the Dead!

Polub nas na Facebooku, TikToku, BlueSky i Instagramie.
Polub nas w serwisie Media Krytyk.