To staruszek. Jak and Daxter: The Precursor’s Legacy ukazała się w 2001 roku na konsolę PlayStation 2 i dziś ma pełne prawo uchodzić za grę sędziwą. Była to naprawdę udana platformówka z sympatycznymi bohaterami, zróżnicowanymi poziomami i dobrze dobraną trudnością.

Jej akcja dzieje się w fikcyjnym świecie nasyconym magiczną substancją zwaną Eco, stworzoną przez tytułowych Prekursorów i powoli ulegającą degeneracji. Wielkich miast tu jeszcze nie ma (pojawią się w kolejnych odsłonach serii), raczej prymitywne osady zamieszkane przez lokalną społeczność kierowaną przez władców bądź szamanów. Żyli tu dwaj młodzi kumple, Jak i Daxter. Ten pierwszy był i jest rodzajem elfa, krępym, humanoidalnym stworzeniem o olbrzymich oczach i jeszcze większych uszach. Ten drugi może i wyglądał podobnie, ale teraz jest obdarzoną poczuciem humoru kuną, wydrą bądź łasicą. Albo wszystkim jednocześnie.

Sama gra polega na bieganiu po kolejnych rozległych, otwartych lokacjach i wykonywaniu zadań powiązanych z fabułą. Czasem się z kimś rozmawia, czasem zbiera jakieś rzeczy, uruchamia maszyny, walczy z jakimiś przeciwnikami. Kilka różnych ciosów, od „baranka” po wirujący skok na głowę, pozwalają walczyć z pomniejszymi rywalami. Czasami przydaje się też wspominana eco, bo pozwala ostrzeliwać cele. Przydaje się to nie tylko w walkach, ale również do aktywowania różnych niedostępnych paneli. Atrakcją są też latające w powietrzu maszyny, z których nieraz będzie się korzystać.

Gra była duża, wciągająca, efektowna, a przede wszystkim niezbyt monotonna. Twórcy Jak and Daxter: The Precursor’s Legacy zadbali o coraz to nowsze atrakcje, dzięki czemu zabawa wciągała. Dla mnie to jedna z lepszych platformówek ery PS2. Nawet jej reedycja na PS3 dawała radę. A potem? Potem już jej chyba nie wznowiono. Nie lubię reedycji, ale akurat w nową wersję tej produkcji zagrałbym z wielką chęcią…

Fifi

Jak and Daxter: The Precursor’s Legacy, Naughty Dog, Sony, PS2, PS3

Polub nas na Facebooku, TikToku i Instagramie.