List otwarty do królowej Wiktorii to jedna z tych książek, po których płynie się jak wierną rzeką podczas spływu kajakowego. Gładko, uroczo, ale też bardzo swojsko. Bo te wszystkie widoki jakby dobrze znane. Życiowe, ale niezaskakujące, bo jednak płaskie jak to Mazowsze.

Bohaterką powieści jest niejaka Toska Misztal (miało być Tosca, ale w urzędzie nie przeszło), dziennikarka kolorowych czasopism dla debili, którą poznajemy podczas sylwestra w Paryżu. Zbliża się rok dwutysięczny, jeszcze nie nowy wiek, ale bohaterkę mało to obchodzi. Tak samo mało jak gach, z którym wyjechała i którego uważa za kretyna. Ma zamiar pozbyć się go zaraz po powrocie do kraju, a może nawet szybciej. No bo po co takiego niezgułę trzymać?

Trochę mi List otwarty do królowej Wiktorii przypomina wykwity świadomości Vargi czy antykorporacyjne pamflety Shutego. Tu też patrzymy na świat oczami głównej bohaterki i słuchamy jej komentarzy, zarówno tych wygłaszanych publicznie, jak i uwięzionych w jej głowie. I nieraz są to komentarze pełne jadu, zwłaszcza wobec najlepszej przyjaciółki, która lepiej się ustawiła w życiu. A przecież gdyby nie Toska, nigdy nic by nie osiągnęła.

Całkiem uroczo wypada opis magazynowego światka, tych głupich czasopism, w których Toska tyra. Lektur w stylu Superchwila dla debila. Autorka z przymrużeniem oka przedstawia redakcje, zmiany layoutów na godzinę przed wysyłką, cięcia tekstów, by potem je przedłużać. Wszystko to składa się w całkiem zabawną lekturę, choć nie dla każdego czytelnika. List otwarty do królowej Wiktorii niektórych z miejsca odrzuci potocznym językiem i wulgarnym zachowaniem bohaterki. Jej nieogarnięciem i typowo polską złośliwością. Choć akurat to właśnie za nią ją sobie cenię.

Joel

List otwarty do królowej Wiktorii
Autorka: Anna Bojarska
Wydawnictwo W.A.B.

Polub nas na Facebooku, TikToku i Instagramie.