Dobre filmy rozpoznaję między innymi po tym, że podsuwają tematy do rozmowy. Kończy się seans i człowiek ma mnóstwo tematów do przegadania i ta dyskusja o postawach bohaterów, ich słowach czy sytuacjach, w których się znaleźli, pozwala mu wejrzeć wewnątrz siebie, przemyśleć pewne sprawy, czegoś się nauczyć. Z tej perspektywy nawet po półwieczu Miłość blondynki Milosa Formana pozostaje wielkim dziełem.

Historia jest w sumie banalna. Główna bohaterka, blondynka Andula, pracownica jednego ze sfeminizowanych czechosłowackich kombinatów produkcyjnych, marzy o prawdziwej miłości. Niby ma pierścionek podarowany jej przez chłopaka, ale tego właściwie przez cały czas nie ma. Inny kandydat? Bez szans, bo w okolicy jeden facet przypada na całe stado kobiet. Ot, gospodarka centralnie sterowana! Na szczęście kierownik wpada na pomysł wieczorku zapoznawczego z żołnierzami, którzy cierpią na odwrotny problem – brakuje im kobiet. Czy w fabryce rzeczywiście pojawią się przystojni wojacy? A może ich miejsce zajmą chcący zaszaleć, żonaci rezerwiści? Jakie będą tego konsekwencje? Czy Andula odnajdzie miłość?

Film, jak wspomniałem na wstępie, porusza wiele problemów jednocześnie. Dotyka kwestii uprzemysłowienia w czasach sowieckich, aktualną w sumie do dziś, porusza problematykę wyobcowania jednostki, wierności i zdrady, postrzegania miłości, znaczenia obietnic. Pokazuje zderzenie niewinności z wyrachowaniem, wiary z nadzieją. Zło? Nie, tu nie ma zła, raczej pustka wewnętrzna i nijakość. Nowofalowa estetyka nie jest tylko i wyłącznie ozdobnikiem, służy bowiem konkretnemu celowi, lepszemu i głębszemu wejściu w rzeczywistość. I to działa nawet po półwieczu.

Miłość blondynki, Czechosłowacja, 1965, reż. Milos Forman, wyst. Hana Brejchová, Vladimír Pucholt, Vladimír Menšík

Joel