Garfield: Festyn humoru to druga pełnometrażowa animacja komputerowa, do której scenariusz napisał ojciec Garfielda, Jim Davis. Stworzył potworka, którego każdy szanujący się fan rudego kota powinien omijać szerokim łukiem. No chyba że ma cztery czy pięć lat.

Zbliża się tytułowy Festyn humoru, na którym bohaterowie komiksów o Garfieldzie rywalizują o miano najzabawniejszego. Od blisko trzydziestu lat zawody te wygrywa Garfield, dlatego nie bardzo przejmuje się swoim występem. Planuje wystąpić ze standardowym programem, zgarnąć statuetkę i podziękować zebranym, po czym ulotnić się do domu.

Sytuacja zmienia się, gdy na poprzedzającej wydarzenie próbie pojawia się niejaki Ramone i w brawurowy sposób tańczy z dziewczyną Garfielda, Arlene. Skutecznie wyśmiewa też wszystkie żarty Garfielda, w przeciągu kilku chwil niszcząc jego wybujałe ego. Nasz bohater dochodzi do wniosku, że nie jest śmieszny. W związku z tym postanawia wyruszyć nad staw, którego magiczna woda może to skutecznie zmienić.

Historyjka jest głupiutka i mało ciekawa, a animacja brzydka. Na ekranie najczęściej panuje chaos, pomieszczenia są pustawe lub zawalone przypadkowymi przedmiotami. Najgorsze, że humoru tu za grosz. Popisy sceniczne bohaterów okazują się tak nudne, że aż człowiek dziwi się, że ktoś nazywa je Festynem humoru. Rozumiem, że film Garfield: Festyn humoru powstał z myślą o dzieciach, ale to nie oznacza jeszcze, że nie trzeba się starać…

Zobacz, jeśli:
– Podobał ci się Garfield: Kot prawdziwy
– Szukasz sposobu na twórcze ukaranie dziecka

Odpuść sobie, jeśli:
– Liczysz na fajną komedię
– Kochasz komiksowy humor

Michał Zacharzewski

Garfield: Festyn humoru, Garfield’s Fun Fest, 2008, reż. Eondeok Han, Mark A.Z. Dippé

Ocena: 3/10

Polub nas na Facebooku, TikToku, BlueSky i Instagramie.
Polub nas w serwisie Media Krytyk.
Sprawdź dostępność na platformach filmowych i VOD.