Pixies powstał w połowie lat 80. w Bostonie. Bardzo dawno temu. Gitarzysta Joey Santiago i wokalista Black Francis studiowali na Amhrest i mieszkali tuż obok siebie. Przez kilka lat tylko bawili się, ale w 1986 roku postanowili założyć zespół. Tak powstało Pixies, zespół, który już grubo ponad 30 lat utrzymuje się na scenie. I wciąż jest w formie.

Beneath the Eyrie to ostatni jak na razie, siódmy album zespołu, wydany w 2019 roku. Nagrany został w studio urządzonym pod dachem nieczynnego już, XIX-wiecznego kościoła stojącego w pobliżu Woodstock. Rewolucji nie oferuje. To po prostu dwanaście dobrych, wpadających w ucho piosenek utrzymanych w klimacie alternatywnego rocka. Uzupełnia je dziewięć kolejnych utworów wydanych w ramach edycji Deluxe i dostępnych również na Spotify. Najlepiej brzmi singlowy On a Graveyard Hill, historia wiedźmy krążącej po lesie i wykrzykującej słowa klątwy.

Cała płyta nie jest radosna, pogodna i skoczna. Prędzej stonowana, wręcz kontemplacyjna. Taki jest nieco romantyczny Ready for Love, może mniej gotowy do miłości niż próbujący poradzić sobie ze złamanym sercem. Taki jest też bardziej alkoholowy This Is My Fate. Z kolei Bird of Prey ociera się wręcz chwilami o twórczość Leonarda Cohena. Najważniejsze, że doskonale współbrzmi z pozostałymi kompozycjami i jednocześnie się wyróżnia. Te utwory nie zlewają się w jeden.

Pixies przygotowali mroczne, lekko gotyckie wydawnictwo, rockowe, gitarowe, przyjemne w odbiorze. Nie wyznaczyli nim nowych kierunków, nie dokonali żadnego przełomu, po prostu nagrali zestaw fajnych piosenek. Teraz już pracują nad nowym albumem. Jeżeli będzie nie gorszy, to już się na niego cieszę…

Joel

Pixies, Beneath the Eyrie

Polub nas na Facebooku i Twitterze.